rozprawić się

См. также в других словарях:

• rozprawić się — dk VIa, rozprawić sięwię się, rozprawić sięwisz się, rozprawić siępraw się, rozprawić sięwił się rozprawiać się ndk I, rozprawić sięam się, rozprawić sięasz się, rozprawić sięają się, rozprawić sięaj się, rozprawić sięał się «załatwić porachunki… …   Słownik języka polskiego

• rozprawiać się — {{/stl 13}}{{stl 8}}cz. ndk VIIIa, rozprawiać sięam się, rozprawiać sięa się, rozprawiać sięają się {{/stl 8}}– rozprawić się {{/stl 13}}{{stl 8}}dk VIIb, rozprawiać sięwię się, rozprawiać sięwi się {{/stl 8}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}1.… …   Langenscheidt Polski wyjaśnień

• rozmówić się — dk VIa, rozmówić sięwię się, rozmówić sięwisz się, rozmówić sięmów się, rozmówić sięwił się 1. «porozumieć się z kimś za pomocą słów, rozmowy; dogadać się» Nie móc się rozmówić z cudzoziemcem. 2. «omówić z kimś jakąś sprawę» Rozmówić się z… …   Słownik języka polskiego

• dać — dk I dam, dasz, dadzą, daj, dał, dany dawać ndk IX, daję, dajesz, dają, dawaj, dawał, dawany 1. «przekazać komuś rzecz, którą się posiada lub rozporządza; obdarzyć czym; podarować, ofiarować, oddać; poświęcić co» Dawać pieniądze na utrzymanie.… …   Słownik języka polskiego

• twarz — 1. Blada twarz «w literaturze o tematyce indiańskiej: człowiek białej rasy»: Tędy miał jasnowłosy Jeleń Rączy wybiegać wprost do wodopoju, jeszcze przed wschodem słońca, gdy blade twarze w domu, powyżej obozu, spać będą snem mocnym, borsuczym. M …   Słownik frazeologiczny

• załatwiać — ndk I, załatwiaćam, załatwiaćasz, załatwiaćają, załatwiaćaj, załatwiaćał, załatwiaćany załatwić dk VIa, załatwiaćwię, załatwiaćwisz, załatwiaćłatw, załatwiaćwił, załatwiaćwiony 1. «dokonując starań, zabiegów doprowadzać coś do skutku, do końca»… …   Słownik języka polskiego

• bal — 1. pot. A to bal! Ładny bal! «o jakiejś nieprzyjemnej, zaskakującej sytuacji; a to heca, a to historia!»: Nie było nam wesoło. „Ładny bal – każdy pewno sobie myślał. – Przyszliśmy się bawić, a tu możemy tak oberwać, że się nie pozbieramy”. S.… …   Słownik frazeologiczny

• porachować — dk IV, porachowaćrachuję, porachowaćrachujesz, porachowaćrachuj, porachowaćował, porachowaćowany przestarz. «policzyć» ◊ posp. dziś żywa: Porachować komuś kości, gnaty «zbić mocno, obić kogoś» porachować się 1. przestarz. «o wielu osobach:… …   Słownik języka polskiego

• bal — I m I, D. u; lm M. e, D. ów «wielka zabawa taneczna» Bal karnawałowy. Królowa balu. Wyprawić, wydać bal. Iść na bal. ∆ Bal kostiumowy, maskowy «bal, na którym uczestnicy są w przebraniu, w maskach na twarzy» ◊ Bal; ładny bal! «o jakiejś… …   Słownik języka polskiego

• kurta — ż IV, CMs. kurtarcie; lm D. kurt → kurtka ◊ przestarz. Skroić komuś kurtę «obić kogoś, rozprawić się z kimś, zaszkodzić komuś, dać się we znaki» ‹z łac.› …   Słownik języka polskiego

• udupić — dk VIa, udupićpię, udupićpisz, udup, udupićpił, udupićpiony wulg. «pozbawić kogoś możliwości działania, rozprawić się z kimś; załatwić kogoś» Profesor udupił studentów na egzaminie. Nie dał się udupić swojemu szefowi …   Słownik języka polskiego